شیخ عبدالرحمن مهاجری یکی از فضلای لمزان در دوره معاصر بوده است که طبع شعری روانی داشته است و به مناسبت های مختلف به ویژه  اتفاقات طبیعی در لمزان همانند سال قحط، فصل سرسبزی وگلگشت طبیعت، طغیان پدم و.... با قریحة روان خود شعر سروده است. سروده ساده وروان زیر از اوست که در سال 1342 شمسی موسوم به" سال خَشی"  به نظم آمده است:

در این چنین سالی، جای شما خالی                                   بلبل ز شوق گل، با نغمه اُشنالي

صبح نماز از گَه،قمری کند قهقه                                        بلبل زند چهچه، لی هر شاخ و نالی

کبگ و کمنزیران، بر روی انجیران                                    در کوه و در پیزان، دارند و غلغالی

بلبل ز شوق گل، افتاده در غلغل                                         ببریده تحمل، از دل خوشحالی

سال الف و سيصد، هشتاد و سه شد رد                                  روز شنبه آمد ، باران شَت مالي

در اول شوال، باران شده إنزال                                             خانه نشد پامال، گشته چو غربالی

پَدم لِی دِه إشكسته،مردم بُدِن خَسته                                   از دست سَد بَسته، پس از چندین سالی

أعطای دادارن، دنیا لعله زارن                                               پر جو و بهارن،یاد از چنین سالی

در دشت و در هامان، پر از گل و ریحان                           بس زیبا و جوان ، همچون گل غالی

صحرا و کوه و دشت، خیلی خشن بر گشت                      تخم هَکال شون کشت، جای شما خالی

گِلیزَه و گِزدان، دِرخاد و دِیردان                                           گویا بود بستان، در بند جمالی

مغدان تا چی زیر، پشت خی تا بشیر                                       جمله بود دلگیر، ته ده و حوالی

پدل بند مغدان، بستان و کوردان                                            کونه و بردستان، پر شاخ و گل شالی

گلها همه خوشبو، گرفته تا زانو                                              بهمن و شبمبو، یاد از چنین سالی

بهمن قد آدم، موج أزند دمادم                                               چون دریای أعظم،ياد از چنين سالي

گل أره و هلول،آدم شه ته بيت ول                                           زنده أوابيت دل، لی تنب و هر بالي

خَلل و تُرشه، كِلي و بِنشه                                                         أرسيت گرشه، هر لحظه از نالی

جو و علف در بند، صاحب أكند خرسند                               سفيد چو کله ی قند، خهرهای غزاری

در مهیان مهرن، پشته پر از خِهرن                                    بی قیمت و سعرن، چون سیب بازاری

خویشان و بیگانه، زد شانه بر شانه                                       در پس روخانه، خهر و چه پامالی

دم طلا رفتم ، لی تمبیا گشتم                                              أشگت که مه خستم، آن چشمان غزالی

در پشته ی دَخمه، خِهر شون وادی هر مه                              یک تِی شون دا بر مه، دن و قد تالی

در صندوق پیران، خهر مون أورد بيران                                 گردیده ام حیران، از این چنین سالی

ولایت چون بستان، صحرا چو گلستان                                   خهر روی قبرستان، ریخته پر و بالی

از قدرت قادر ، باید شویم شاکر                                             چون حاضر و ناظر، در جمله اعمالی

فصل زمستانن، دنيا چو بستانن                                               دور از رفیقانن، أمنالي أمنالي

از بس كه زيبا هن، باب تماشا هن                                         چون باغ مینا هن، په برکه ی عالی

ای عاشق شیدا، یاری بکن پیدا                                               برو أندر صحرا، بر خود بزن فالي

من عاشق زارم، از غم گرفتارم                                              دائم به گفتارم، قدم شده دالی

بلبل فغان دارد، داغ خزان دارد                                               گلهای جوان دارد، در اینچنین سالی

مهاجری زاده، دل با همه داده                                                 در غوطه افتاده، خرگوش بد حالی